Vriendenmagazine ISVW december 2021
Sterrenvriendschap en Wali
Tsja – die Sterrenvriendschap van Nietsche. Daar leest u van alles over in dit Vriendenmagazine. “Vrolijke wetenschap” en zo.

Maar bij “sterren” denk ik niet aan “vrienden” en andersom trouwens ook niet. En ik liep te lang in die wetenschap rond om dat “vrolijk” te noemen. En dat aforisme van Nietsche van die vrienden die van elkaar vervreemd zijn geraakt. Best plat eigenlijk.
Bij sterren denk ik aan “boven” en “de kosmos”. Net zoals de tegeltjeswijsheid.

Ibn al-Arabi (1165- 1240) noemt dat dan een terug- of inkeer naar “God”. Niet als die mannelijke persoon met een grijze baard op een troon; maar als het uiteindelijke doel in ons leven. Het één worden met het Ene, de kosmos, de schepping. De Bijbel heeft het dan over terugkeren naar stof (Genesis 3:19).
Ibn al-Arabi vind ik een stuk verhevener en prozaïscher. In deze column wil ik daar wel wat meer over zeggen.

Een “Wali” is een vriend van God. Dat is zo ongeveer het hoogste dat je als mens kunt bereiken. Alle profeten zijn vrienden van God.
En eigenlijk kun je het zelf helemaal niet bereiken. Het is een roeping. Je wordt – letterlijk – geroepen (door God, door het Ene).
In het Christendom lezen we dat wel bij zgn. geestelijken (broeders en zusters). Ook die worden “geroepen”. Zo vreemd is dat dus niet.
Als wij er voor open staan (en dat is nog een hele kunst! – dat is de levenskunst!) worden wij allemaal vroeger of later “geroepen”. Het is iets dat wij niet rationeel kunnen “vatten” – het is een spirituele aangelegenheid. Zo u wil: het is iets mystieks. Ibn al-Arabi heeft het over het zien met twee ogen: het rationele en het spirituele. Als je met één oog kijkt zie je maar de helft – en zie je de andere helft niet. We moeten ons dus “open stellen” voor (die) vriendschap.

En waar leidt die vriendschap dan toe? Tot “sterrenvriendschap”? Of tot meer? En dan? Dan worden we “volledig”, of “heel”. “Heel de mens” is bekend in antroposofische kringen, met (tenminste) een dubbele betekenis.
Daar komt met Ibn al-Arabi nog een betekenislaag bovenop (letterlijk). Door één te worden met al het andere (het Ene) is er geen dualiteit meer. Niet tussen ons en andere mensen, niet tussen ons en God, niet tussen ons en de natuur, niet tussen ons en de kosmos.
Ik zou zeggen: mooier kan het niet worden. En ook: de aangewezen weg voor onze omgang met de natuur (lees: “oplossing voor” / uitweg uit de klimaatcrisis). Consu-minderen hoort daarbij; geen “examen-reizen” meer; geen “recht op vakantie in het buitenland”; geen “recht op een terrasje-pakken”; geen “recht op xxx (vul het in)”; weg van de slagroom-maatschappij (lees Karel Krokant – ff googelen).
Empathie hoort daar bij. Respect voor onszelf en (dus ook) voor de medemens en elk mede-schepsel. Allemaal “God”. Allemaal dat “Ene”. Gewoon “sterrenvriendschap”.
Iets anders is er niet. Maar voordat dat allemaal tot een ieder is doorgedrongen. …. Zijn we 10 levens verder …. En is het misschien wel te laat ….